"Ben Ablan Elif'in eşiyiyim. Doğal olarak Eniştenizim ama daha ötesi biz Ağabey-kardeşiz. Rica ediyorum bana Mustafa" demen yeterli". Bugün seni sonsuzluğa uğurlarken, mezarının üstüne toprak atarken," Sen çok badireler atlattın. Bedenin çok yorgun. Seni toprağa emanet ediyoruz. Bu dünyada çileli bir yaşamın oldu. Artık rahat uyuyorsun inşallah" dedim. Daha fazla konuşamadım. Dilim damağıma yapıştı. Oysa olaylara karşı dirençli olduğumu sanıyordum.
***
Bugün İzmir yağışlıydı. Sen yağmurlu ve karlı havayı çok seviyordun. Yamanlar Cemevi'nde cenaze namazın kılınırken, sağanak yağmur yağıyordu. Ancak Doğanay Mezarlığı'na cenazen getirildiğinde, hava açık ve güneşliydi. Dostların cenazene omuz verirken, senin dürüstlüğün, samimiyetinden kadirşinaslığın ön plana çıktı. Dostların senin iyiliklerini anlattı. Yakın akrabaların konuklarını ağırladı. Hem de sana yakışır biçimde. Izmir'in nazır tepesinde oturduğun evini baba gösterdiler. Duygularıma yenik düştüm. Göz yaşlarıma hakim olamadım.
***
Yamanlar Cemevi'nde seni uğurlamaya gelen dost, ahbap ve arkadaşlarının üzüntüsü yüzlerine yansımıştı. Şunu gözlemledim. Sen İzmir'i sevdigin kadar Izmirliler de semi seviyormuş meğer. Arkadaşlığının yanısıra güzel dostluklar edinmişsin ki yoğun bir insan topluluğu seni uğurlamaya gelmişti.
***
Beni artık duymuyorsun ama yine de söylemek isterim: Sen dostlarına çok düşkündün. Dostların da sana. Evlatların da iyi çevre edinmiş. Saygın insanlar. İtibar gördüklerine tanık oldum. Bu bağlamda da rahat uyu.
Bir şey daha söylemem gerekir: Sana uğurlar olsun. Güle.. güle" diyemedim. Çünkü dilim varmadı. Yüreğim el vermedi. Seni kaybetmek bana çok ağır geldi.
***
Bir şey daha söyleme izin ver. Ablam seninle hellalaşırken ağzından şu kelimeler döküldü: "Hani bana siz vermiştin. Ben ölünce cenazemi Mastan'a götürür babamın ayaklarının altına toprağa verecektin. Sözünde duramadım. Hakkını helal et Mustafa".
***
Yüreği güzel insan, seni unutmayacağız. Ruhun şad mekanın cennet olsun. Toprak tenini incitmesin.