Çünkü bu gezegende en zor ve kötü
Durumda kaldığımda kollarımı açarak koşarak,
Her şeyimle kabul edilebileceğim,
En huzurlu en güvenli daima muhteşem,
Cesaretle sığınabileceğim, aralıksız mutlu olduğum,
Kendimi sınırsızca en güvende hissettiğim,
Kendimi olumlu olumsuz her şeyimle,
Doyasıya sevinçli kabul ettiğim yerdeyim
Yani tam ve saf olarak tam kendimleyim…
…
“İNSAN NEREYE GİDERSE GİTSİN;
ORADA KARŞILAŞACAĞI İLK KİŞİ KENDİSİDİR”
Özdeyişi hayatımın tam merkezinde yer aldı…
O nedenle beşikten mezara kadar dün olduğu gibi;
Bu gün de yarında daima işim gücüm hep kendimle oldu,
Hayatımın sonuna kadar da bu kuralım değişmedi, asla değişmeyecek,
…
Çocukluğumdan başlayarak,
Bu güne kadar olduğu gibi;
Kimseden ne bir isteğim
Ne farklı bir beklentim,
Ne bir saygı, bir sevgi,
Ne bir anlayış, şefkat, ne de,
Bir bağışlanma beklemedim,
Beklemem ve beklemiyorum…
…
Çevremde kontrolsüz biçimde bir yönden
Diğer yöne koşarak giden, ya da kendini arama
Peşinde olan sayısı insanları göz ucuyla izliyorum;
…
Belli olgunluk yaşına ulaştığım için;
Kim nereden neden gelmiş,
Kim nereye neden gitmiş,
Kim kimi neden sevmiş,
Kim kimi neden bırakıp gitmiş,
Kim diğerinden neden nefret etmiş,
Kim neden dedikodu silahıyla yaralanmış,
Kim neden dedikodu silahıyla saldırıyor,
Kim ne kazanmış, nasıl iflas etmiş,
Başına neler gelmiş, neler geçirmiş,
Hiç biri asla ve kata umurumda değil…
…
Aynanın karşısına tam kendim olarak geçtiğimde;
Hayat hikâyemi gözümün önüne geliyor;
72 yaşıma kadar bilinçsizce,
Ne çok insanlar için kendimi yormuşum,
Ne çok insanlar için kendimi sınırsızca harcamışım,
Ne sınırsız enerji ve varlığımı harcamışım,
Ne çok param/pulum gitmiş yazık, hem de çok yazık,
…
Artık bu türlü boş koşuşturmalarım sona erdi,
Artık tamamen ve saf olarak kendime yöneldim,
Her adımım daima kendime göre, kendim için,
Daha sakin, daima yavaş, huzurlu, dengeli, bilgece,
Daha sakin, bilinçli ve mantıklıyım,
Artık her insana karşı daha dikkatli,
Daha matematiksel olarak davranıyorum,
Duygusallık defterimi kapatıp bir kenara bıraktım,
…
Eskiden çok büyük tepki verdiğim kişilere ve olaylara,
Şimdi sadece içimden gülüp geçiyorum
Ömrümü harcadıklarıma artık dönüp bakmıyorum,
Boşa kürek çekmişim, boşa zaman harcamışım,
Çünkü artık sadece kendime yoğunlaştım,
Bu beden ve ruhumla varlığımla çok mutluyum,
Kendimi artı ve eksilerimle yani her şeyimle sevmek,
Ruh ve bedenimle barış içinde sevgili şeklinde yaşamak,
Emin olun dünyayı sevmekten daha kolay geliyor…
…
Sahip olduğum ve olacağım her türlü artı değeri,
Sadece kendime layık görüyorum,
Onları tamamen kendime yönlendiriyorum,
Biliyorum ve inanıyorum ki, benim için,
Artık kimse kendimden daha değerli değil,
Kimse benden daha önemli olamaz, olmayacak,
Hayat isimli bu sahnede rolümü oynarken
Sadece kendimi ve iç sesimi dinliyorum,
Kendimi çok iyi duyuyorum,
Kendimle buluşuyorum,
Kendimi çok iyi anlıyorum,
Kendi ruh ve bedenimle sevgiyle kucaklaşıyorum,
İnanın bana kendim kendime ilaç gibi geliyorum…
…
Çocukluğumdan başlayıp ömrüm boyunca olduğu gibi;
Bundan sonra da giderek sığınacağım
Her türlü artı ve eksi değerlerimle
Tek ve en güvenli yerim sadece kendimim,
Seveceğim, saygı duyacağım, kucaklayacağım,
Hürmet edeceğim tek kişi de sadece benim,
Değer verebileceğim sadece benim,
Mezarıma kadar artık tamamen;
Kendimden yanayım, özümü anlıyorum
Kendimi dinliyorum, aralıksız olarak seviyorum,
Kendimi hiçbir konuda ve asla üzmüyorum,
Kendimle olmayı dünyadaki tüm güzelliklerle
Olmaktan daha çok seviyorum, anlıyorum…
Akıllı her insanın ulaşabileceği olgunluk
Yani bilgeliğin zirvesi bu olmalı diye düşünüyorum…
