Rüzgârın önüne duvar ördük, kuşların sesini şantiye gürültüsüyle bastırdık. Şimdi de kalkmış, “Neden bu kadar bunaldık?” diye soruyoruz kendimize.
Cevabı basit: Çünkü yaşadığımız gezegeni çöplük gibi kullanıyoruz!
Her gün evimizden çıkan çöpler sadece torbanın içinden değil, bizim içimizden fırlıyor. Piknik alanları artık manzara değil, çöp sergisi. Denize gitmek isteyen önce pet şişelere, ardından kullanılmış çocuk bezlerine rastlıyor. Poşetler, kutular, sigara izmaritleri… Biz doğaya ne attıysak, o da şimdi aynısını yüzümüze tükürüyor.
Ve hâlâ utanmıyoruz.
Doğayı kirletirken sadece toprağı değil, yaşamı da zehirliyoruz. O çöplerin arasında yaşamaya çalışan hayvanlara kıyıyoruz, ormanı yok ediyoruz, toprağın canını alıyoruz. Sonra da küçük balkonumuzda çıkan birkaç sinekten şikâyet edip, "Ne kadar pis oldu her yer" diyoruz.
Ama bir dakika!
Pis olan dünya değil. Pis olan biziz.
Daha dün ormana ayak basan “insan”, ardından bıraktığı cam kırığıyla orayı yakıyor. Denize giren insan, yediği karpuzun kabuğunu suya fırlatıyor. Temizlik yaparken doğayı kirletiyoruz. Ve hâlâ bu çelişkinin farkında değiliz.
Şimdi herkes kendi kendine şunu sormalı: Bu gidiş nereye? Gerçekten ne yapıyoruz biz?
Çocuklarımıza miras diye çöp mü bırakacağız? Yarın bir gün nefes alacak alan kalmadığında, birbirimizin oksijenini mi gasp edeceğiz? Yok ettiğimiz bu dünya bizi affetmeyecek. Çünkü doğa unutmaz. Ve doğa intikamını sessiz alır: Kuraklıkla, sellerle, nefes darlığıyla…
Bu yazı bir uyarıdır.
Vicdanı olan herkesin, attığı çöp kadar bile yer kaplamayacak şekilde düşünmesini istiyorum: Yaşamak mı istiyoruz, yoksa sadece tüketip tükenmek mi?
Çünkü bu dünya, çöp kutusu değil!
