Bazıları;
-Allah bilir ama beş, ya da on yıl vardır diyebilirim,
Bazıları şöyle der;
-Ben hiç yaşamadım, asla mutlu olamadım ki?
…
Bu soruyu bana sorarsanız;
-Yılım ya hiç yoktur ya da çoktur bilemem;
Çünkü insanın yaşaması takdiri ilahinin yetkisindedir:
Ne bir dakika geç; zamanı gelince kişi göçüp gider,
…
İnsan ister bir saat, ister bir gün, yaşasa da, sıkıntı, acı, çözülmesi gereken sayısız sorunlarla savaşmak zorundadır… İnsanın kaderi böyledir…
…
Anlatmak istediğim gerçek şu;
-Çok ciddi bir hastalıkla karşılaşıp, şöyle ya da böyle hayata devam ettiğinizde, kimin gerçek dost, kim gerçek arkadaş?
Dost gibi görünen kaçak dövüşen canlar olduğunu kolayca görüp tanırsınız…
…
Çok sevdiğiniz, uzun yıllara dayanan dostluğunuz olan,
Hatta büyük yardımlar yaptığınız, insanların yakınıza bile yaklaşmadığına üzülür hayal kırıklıkları yaşayarak görürsünüz…
Bunun da ötesinde hiç ummadığınız aklınızın ucundan bile geçirmediğini, hayatınızda yeri olmayan insanlardan gerçek dostluğu görürsünüz…
…
Hani şu tabureden düşüp belimi kırdığım acılarla dolu 45-50 günlük sürede insanlar hakkında hayatımın en büyük gözlemini yaptım…
Uzak yakın, ta Mısır’daki sağır sultan bile hastalığımı hemen duydu;
Bazı insanlar bu süreçte yaşadığım sıkıntıları çok uzaktan, çaktırmadan,
Biraz da ”ABDULKADİR NASIL OLSA ARTIK ÖLÜR; BELİ KIRILDI YA ARTIK İFLAH OLMAZ” diye sonumu görmek amacıyla, gizlice gözlemlediler;
Gerçekten hastalık sürecimi duyan, bilen öğrenenlerin bir bölümü de şaka yollu da olsa;
-Mezarını nerede olmasını istersin? Fiyatlarda yüzde 200 arttı tuh; sen ölürsen ne yapacağız? Nereye gömeriz? Esprisi bile yaptılar…
Uzaktan beni sevdiğine kesin olarak inandığım bazıları da;
-Abdulkadir Abi, sen bizim rehberimizsin, hayat deneyimlerin bize yaşama sevinci veriyor, televizyon programlarınla büyüdük… Kitaplarını okuduk… Hala senden almamız gereken çok önemli hayat derslerimiz var; kendini ihmal etme, sen bize lazımsın… Sen Çukurova’nın hafızasısın… Aman dikkatli ol…
Bazı çok samimi olan gerçek dostlarda;
-Yüzündeki o bilgece gülümseyen sempatik yüzün hiç solmasın, yaşama sevincin asla bitmesin… Bu gezegene lazımsın…
Başka birisi;
-Abdulkadir kolayca ölmez, adam yaşama sevinciyle dolu, pozitif düşünüyor, senden benden sağlıklı her gün mahallede her gün dolaşıyor,
Başka duygusal birisi;
-Abi sakın ölme bende peşinden gelirim, ölümü aklının ucundan bile geçirme,
Beni gerçekten seven bazıları;
-Allah benim ömrümden alsın sana vesin, iyi bir insansın, hiç kimseye kötülüğün olmadı, devlet, millet sevgisini senin programlarından öğrendik…
Bazı farklı kişiler de;
-İyi ki seni tanımışım, iyi ki hayatıma dokundun, güzel anılarımız oldu,
…
Bütün bunların da ötesinde; uzun yıllar hiç samimiyetimin olmadığı, aklımın ucundan geçmeyen meslektaşlarımdan bazıları gece gündüz evime geldi;
Kendime yetemediğim, yerimden kalkamadığım için(hiçbir talebim olmamasına rağmen) yemek takviyesi yaptı, bulaşıklarımı bile yıkayanlar oldu,
Kış mevsimi nedeniyle evimi önce silip, halılarımı serdiler,
…
Ama sağlıklı olduğum geçmişteki güzel yıllarda sıkça ve bazen de
Aşırı samimi biçimde benden çıkarı olanlar sürekli;
-Abim ALO demen yeter emrindeyim diyenler,
-24 saat telefonum açık lütfen ara diyenler,
-Hastaneye ne zaman istersen götürürüm diye teklifte bulunanlar
45-50 günlük ağır hastalık dönemimde telefonuma bile çıkmadılar…
Aslında hayat isimli öğretmen kaç yaşında olursa olsun, kendini eğitmek, yaşadıklarından deneyimler kazanmak isteyen kendini aşan akıllı insanlar unatamayacakları çok güzel dersler veriyor…
…
Bu gün için hayat serüvenimde vardığım somut sonuç şudur;
HASTA OL AMA ÖLME; İNSAN-LARI TANI; BEN MEDYA MENSUBU OLARAK İNSANLARI TANIDIĞIMI DÜŞÜNÜYORDUM OYSA DAHA ÇOK ZAMAN GEREKİYORMUŞ, ARTIK HER İNSAN GİBİ YALNIZ YÜRÜDÜĞÜM HAYAT YOLUMDA İNSANLARA KARŞI DAHA DİKKATLİ OLMAYA ÇALIŞACAĞIM…
…
Hastalığımın ağırlaştığı dönemlerinde evime gelen, her türlü yardımı ve katkıyı gösteren, ya da sosyal medya aracılığıyla arayıp iyi dileklerini ileten insanlara sonsuz teşekkür ediyorum…
Onlar da rahatsız olduklarında, bende koşarak yanlarına gideceğim konusunda kendime söz verdim…
Hepsine sonsuz selam, saygı, minnettarlığımı arz ediyorum…
İyi ki varlar, iyi ki benim dostlarım oldular…
Amacım asla kimseye sitem etmek değil, böyle bir hakkım da yok, sadece hayatın ve insan gerçeğinin altını çizip, tarihe not düşmek istedim hepsi bu…
…
Sonuç olarak; ne kadar yaşayacağımı bilmiyorum, onu yaratan bilir; ama son nefesime kadar okumaya, düşünmeye, yazarak dünya insanlık ailesine yararlı olacağına inandığım fikirlerimi ücretsiz olarak sunmaya devam edeceğim… Kendimi adadığım bu alandaki çalışmalarımın beni hayata daha sıkı bağlayacağına da inanıyorum… Yazdığım, ortaya koyduğum her türlü değerim dünya insanlık ailesinin ortak malıdır, ücretsizdir, sonuna kadar her dünya vatandaşı bilgilerimi kullanma yetkisine sahiptir…
