Size bir soru;
-İnsan kaç kez dünyaya gelir?
Tekrarı ve yedeği olmayan hayatı bir kez yaşama şansına sahiptir...
Küçük dostlarımız serçeler da yaşama bir kez gelir?
İnsanlarla serçeler arasındaki temel farka gelince;
İnsanlar, akılları, araç-gereç yapmaları sayesinde; serçelerle kıyaslanmayacak şekilde yaşam kalitesini yükseltip rahatlığa ulaşmışlardır...
...
Peki, serçeler, ne yer-içer, yavrularını nasıl besler büyütürler?
Kış mevsiminde yağmurda, karda, karınlarını nasıl doyururlar?
Elbette insanlarda olmayan birçok üstünlüğe, sahiptirler;
Uçarlar, her koşulda ağaçların arasında, dünyalarını kurarlar…
İnsanların oluşturduğu ekmek kırıntıları, simit vs gibi ürettiği her türlü gıda parçalarını alır, saniyenin kaçta kaçı hızında alıp uçarak giderler...
Bu küçük dostlarımız insanlardaki gibi: kan dolaşımı, beslenme, açlık, susuzluk, üşüme- ısınma, gibi duygulara sahiptirler...
Ama hala vahşidirler, yaşamaları için vahşi olmak zorundadırlar...
Evcilleştirilememişler, evcilleştirilemeyeceklerdir…
Minik dostlarımız serçeler;
İlkbahar, yaz, sonbahar mevsimin de insanlar açık havada dolaştıkları için onların oluşturduğu gıda kırıntılarıyla varlıklarını kolayca sürdürürler;
Bisküvi, simit, kebap, çekirdek, ekmek, tüketirken bunlardan yere düşen kırıntıları ışık hızıyla alıp-uçarak gelip-uçarak giderler…
Ama insanlar kışın evlerine kapandıklarında serçeler için en büyük sorun kış mevsiminde başlar...
Serçeler bir lokma yiyecek bulabilmek için saatlerce uçup kış mevsiminde üşüyerek, aç, sefil kalırlar...
Oysa insanlar gibi minik dostlarımız olan serçelerin de yaşaması gerekir…
İşte şimdi serçelere yardım yapılmamız gereken zaman kış mevsimidir...
KÜÇÜK DOSTLARIMIZA mutlaka yardımcı olmalıyız...
20 yıldan beri 7. katta olan evimin balkonuna her gün ekmek bırakırım…
Kış mevsiminde bu kırıntıların sayısını ikiye, üçe çıkartırım...
Benim balkonumdan beslenen 10 a yakın serçe, iki üç tane de kumru dostum var...
Her sabah ben kahvaltı yapmadan önce bu güzel dostlarıma ekmeklerini veririm...
Ekmek kırıntıları için serçelerin, heyecanla o anı beklediklerini bilirim...
Besleme saati bir az geciktiğinde yatak odamın penceresinde çığlıklar atarak beni uyandırırlar...
Heyecanla gelip ekmek parçalarını alıp uçup gitmelerini izlemek en büyük sabah keyfimdir...
Serçeleri ve kumruları artık evimin bireyleri sayıyorum...
Sonuç olarak insanlara düşen görev bu günkü kış koşullarında küçük dostlarımız serçeler başta olmak üzere tüm hayvanlara yardımcı olmaktır...
Bu küçüklü büyüklü dostlarımızı kış günlerinde unutmayalım:
Dostluklar sözde değil; kötü günlerde belli olur...
Unutmayalım ki bu dünya gezegeni sadece insana ait değil; 200 milyon tür olduğu kabul edilen diğer canlıların da evidir…
Abdulkadir Kaçar... 2022
